Nadżerka jest dość często obserwowaną zmianą na narządach płciowych kobiety. Najczęściej powstaje na tle zaburzeń hormonalnych, a dokładniej nadmiaru estrogenów oraz różnych zakażeń. Diagnozuje się ją podczas zwykłego badania ginekologicznego.
Najczęstszymi objawami nadżerki są obfite upławy z pochwy o nieprzyjemnym zapachu, plamienia lub krwawienia międzymiesiączkowe, a także częste stany zapalne pochwy, wywołujące podrażnienia i dyskomfort. Nadżerka jest stanem, któremu mogą również towarzyszyć bóle brzucha i okolicy krzyżowej.
Jest pięć metod leczenia nadżerki.
Tabletki i globulki. Stosuje się je, gdy nadżerka jest mała, nie powoduje dolegliwości, wyniki cytologii są prawidłowe, a kobieta nie rodziła dzieci. Terapia opiera się na lekach przeciwzapalnych i przyspieszających gojenie się nadżerki.
Koagulacja chemiczna. Do leczenia tą metodą kwalifikują się małe nadżerki. Do zmiany przykłada się specjalny preparat chemiczny, który likwiduje chory nabłonek, a na jego miejscu pojawia się zdrowy. Zabieg jest bezbolesny i nie powoduje blizn, ale czas gojenia się rany jest długi, a sam zabieg czasami trzeba powtórzyć.
Elektrokoagulacja (wypalanka). Polega na spaleniu chorych tkanek iskrą elektryczną. Zabieg nie jest bolesny, ale dość nieprzyjemny z powodu delikatnego uczucia szczypania oraz brzydkiego zapachu. Może on powodować małe blizny lub zwężenie kanału szyjki macicy, dlatego nie proponuje się go kobietom, które jeszcze nie rodziły. Okres gojenia się nabłonka to 3-5 tygodni.
Kriokoagulacja (zamrażanie). Martwicę tkanek wywołuje się przez zastosowanie sprężonego azotu. Leczenie jest bardzo skuteczne i bezbolesne. Gojenie się ran może trwać do 30-40 dni.
Fotokoagulacja. Zmienione tkanki usuwa się falą świetlną. Zabieg ten jest całkowicie bezbolesny, a wykorzystuje się go do leczenie małych i płytkich zmian. Okres leczenia trwa ok. 2 tygodni.