Ginekolog.edu.pl

Choć dziś trudno nam już wyobrazić sobie szpital bez oddziału ginekologicznego, historia ginekologii wcale nie jest aż tak długa, jak mogłoby się nam to wydawać. Owszem, nauka ta skupiała na sobie uwagę lekarzy, przez wiele stuleci była jednak ściśle związana z chirurgią. Co więcej, pomoc rodzącej następowała wtedy i tylko wtedy, gdy zawodziły siły natury, a i wtedy rzadko wiązała się z realnym zwiększeniem szans kobiety na przeżycie.

Przez wieki to nie lekarze odpowiadali za poprawę warunków ciąży, porodu i połogu. Spoczywający na nich obecnie ciężar trafiał na ramiona akuszerek, kobiet pozbawionych zazwyczaj wykształcenia medycznego i bazujących jedynie na zdobywanym przez lata doświadczeniu. O tym, jak wiele lat pacjentki musiały czekać na rzeczywistą pomoc medyczną najlepiej świadczy to, że pierwsze cesarskie cięcia, które dawały szanse na przeżycie nie tylko dziecku, ale również matce, zaczęto wykonywać dopiero na pod koniec dziewiętnastego wieku. Dziś, na szczęście, ginekologia jest już pełnoprawną gałęzią medycyny, która notuje dynamiczny rozwój.

Czy można chronić się przed niechcianą ciążą nie stosując ani prezerwatyw, ani tabletek antykoncepcyjnych? Okazuje się, że nie jest to wcale niemożliwe. Z pomocą przychodzą nam naturalne metody antykoncepcji, znacznie skuteczniejsze niż wielu z nas mogłoby się to wydawać.

Najpopularniejsza znana jest jako kalendarzyk małżeński i zakłada obliczanie, kiedy w cyklu menstruacyjnym kobiety występuje owulacja. Jej staranność jest uzależniona przede wszystkim od staranności obliczeń, choć dziś możemy korzystać również z narzędzi, które ułatwiają oszacowanie, na ile kalendarzyk pokrywa się ze stanem faktycznym (jest nim choćby test owulacyjny).

Innym ciekawym rozwiązaniem jest metoda termiczna antykoncepcji. Ta bazuje na codziennym pomiarze temperatury ciała i właśnie na tej podstawie pozwala na precyzyjne określenie, na jakim etapie cyklu menstruacyjnego znajduje się kobieta. Niestety, należy mieć na uwadze to, że temperatura nie jest jedynym wyznacznikiem, pomiary mogą być więc zafałszowane nawet wówczas, gdy zdecydujemy się udać w krótszą lub dłuższą podróż.

Pytanie o to, kiedy rozpocząć współżycie seksualne nie należy do najłatwiejszych. Z medycznego punktu widzenia kobieta jest do niego zdolna w momencie, w którym zaczyna regularnie miesiączkować, z takim podejściem nie zgodzi się jednak nie tylko żaden psycholog, ale i… prawnik.

Współżycie seksualne jest ważnym elementem ludzkiego życia. Funkcja prokreacyjna ma przecież ogromne znaczenie dla ludzkości postrzeganej jako całość. Błędy popełnione na jego wczesnym etapie mogą być trudne do naprawienia, bywa zaś i tak, że rzutują na całe dorosłe życie kobiety. Nic zatem dziwnego, że dziś mówi się w tym kontekście nie tylko o gotowości fizycznej, ale i psychicznej.

Ponownie nie ma też czegoś takiego, jak bezpieczna granica. Są dziewczęta, które już w wieku piętnastu lat są w stanie współżyć w pełni świadomie i odpowiedzialnie, nie brakuje jednak również osiemnastolatek, które powinny wstrzymać się z tą decyzją. Ważne jest także to z kim i w jakich warunkach rozpoczynamy współżycie i na ile bezpiecznie czujemy się z taką osobą.

Większość ludzi ma na skórze przynajmniej kilka znamion barwnikowych, potocznie zwanych pieprzykami. Większość z nich jest niegroźnych i nie trzeba się ich pozbywać, usuwać należy tylko znamiona atypowe, czyli takie, które mają ponad 6 mm średnicy, nieregularne brzegi, nierównomierny kolor, powiększają się, swędzą lub krwawią. Są one groźne, ponieważ mogą przerodzić się w czerniaka, czyli w jeden z najgroźniejszych nowotworów skóry.

Lekarz przy pomocy specjalnego narzędzia zwanego dermatoskopem, jest w stanie ocenić, które znamię jest niebezpieczne i trzeba je wyciąć. Warto usuwać zmiany, które znajdują się w miejscach drażnionych np. pod stopą, ramiączkiem stanika, paskiem czy na głowie. Takie znamiona mogą bowiem przerodzić się w nowotwór. Osoby, które mają dużo znamion lub w ich rodzinie ktoś chorował na czerniaka, muszą pamiętać o regularnych wizytach u dermatologa, najlepiej raz na pół roku. Należy leż zrezygnować z opalania, a przed wyjściem na słońce zawsze stosować kosmetyki z wysokim filtrem.

Wiele osób chce pozbyć się znamion, ponieważ źle się z nimi czuje. Zazwyczaj dotyczy to zmian znajdujących się na twarzy. Mimo, że zabieg jest bezpieczny, nie powinny decydować się na niego osoby, które mają skłonność do bliznowców. W takim wypadku po wycięciu może powstać ślad, który będzie bardzo widoczny. Znamiona należy usuwać tylko chirurgicznie, a zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym. Wycięte znamiona zostają potem wysłane do badania, aby sprawdzić, czy nie ma w nich komórek rakowych.

Na zdecydowanej większości medykamentów znajdziemy informację o tym, że nie powinny być one stosowane nie tylko przez kobiety karmiące piersią, ale i przez te, które dopiero spodziewają się dziecka. Rodzi się więc pytanie, czy mamy do czynienia z daleko posuniętą ostrożnością, czy też leki mogą mieć rzeczywiście aż tak duży niekorzystny wpływ na płód.

Lekarze są przekonani o tym, że właśnie drugi z przedstawionych tu scenariuszy jest bardziej prawdopodobny. Oczywiście, nie wykluczają możliwości podania leku ciężarnej, zakładają jednak, że może się to odbyć jedynie w szczególnej sytuacji. Zawsze należy liczyć się z ryzykiem uszkodzenia płodu, konieczne jest więc zastanowienie się nad tym, czy korzyści terapeutyczne wynikające ze stosowania leków będą wyższe niż ewentualne straty.

Wpływ leku na kobietę i płód jest uzależniony od przynajmniej kilku czynników. Duże znacznie ma zarówno skład leku, jak i to, z jakim etapem ciąży mamy do czynienia. W skrajnych przypadkach leki podawane w ciąży mogą wywołać poronienie.

Ginekolog jest lekarzem, z którym pacjentki łączą bardzo subtelne relacje. To osoba świadoma ich intymnych problemów i często wiedząca na ich temat więcej niż ktokolwiek inny. Nic więc dziwnego, że ginekolog zobowiązuje się do przestrzegania Kodeksu Etyki Lekarskiej, a środowisko wymaga od niego szczególnej staranności w tym zakresie.

Kodeks etyczny ginekologa składa się z wielu punktów, jednym z najważniejszych wydaje się zaś ten, który mówi nie tylko o dochowaniu tajemnicy pacjentki, ale i o tym, że lekarz nie będzie nadużywał jej zaufania. Jest to ważne już choćby dlatego, że badania ginekologiczne mają intymny charakter, a wiele kobiet nie dysponuje wiedzą na temat tego, jak powinny wyglądać, co jest dopuszczalne, a czego ginekolog nie może zrobić nawet za ich zgodą. Warto wspomnieć też o tym, że kodeks etyki ginekologa zobowiązuje go do nieustannego poszerzania posiadanej wiedzy. Daje to pacjentce pewność, że będzie leczona w oparciu o najnowsze zdobycze medycyny, a tym samym będzie w pełni bezpieczna.

Trudno o pełne zadowolenie z pożycia seksualnego, jeśli podczas i po stosunku kobiecie towarzyszy ból. Na szczęście, choć może mieć on wiele przyczyn, niemal zawsze ustalenie tej najważniejszej przyczynia się do wyeliminowania tego nieprzyjemnego objawu.

W wielu przypadkach ból po stosunku jest konsekwencją niewłaściwej pozycji podczas współżycia oraz niedostatecznego przygotowania. Jeśli pochwa jest zbyt sucha, podczas trwania stosunku nie można uniknąć nieprzyjemnych otarć, te zaś powodują nie tylko samą bolesność, ale również stany zapalne, z którymi nie poradzimy sobie bez wsparcia ze strony lekarza.

Inną przyczyną bólu po stosunku są kobiece infekcje intymne, w tym zwłaszcza zapalenie pochwy i sromu. W takim przypadku konieczne jest odwiedzenie gabinetu ginekologicznego i skorzystanie ze środków farmakologicznych, które pomogą w odzyskaniu pełni zdrowia. Leczenie może trwać nawet przez kilka tygodni, a w pewnych okolicznościach poddać się mu powinna nie tylko sama kobieta, ale również jej partner.

Najbardziej niebezpieczną przyczyną dolegliwości bólowych po stosunku są polipy i mięśniaki macicy. W takim przypadku leczenie farmakologiczne często nie jest wystarczające i konieczne jest zastosowanie leczenia operacyjnego.