Ginekolog.edu.pl

Nadżerka szyjki macicy to mała, wielce niepozorna ranka, która znana jest co czwartej kobiecie na całym świecie. Przeważnie nie powoduje żadnych objawów, choć nieleczona może przerodzić się nawet w raka szyjki macicy. Dlatego tak istotne są kontrolne wizyty ginekologiczne, a w przypadku jej pojawienia się – zastosowanie odpowiedniego leczenia, które dobierze prowadzący nas lekarz. Jakie metody jej leczenia stosuje się? Wyróżnimy 5 podstawowych:

– tabletki i globulki – stosowane są w przypadku nadżerek małych, niepowodujących dolegliwości; tabletki przeciwzapalne oraz globulki dopochwowe odpowiednio stymulują nadżerkę do wygojenia się;

– koagulacja chemiczna – wybierana jest w przypadku zmian małych; metoda ta polega na przykładaniu do nadżerki specjalnych preparatów, które likwidują chory nabłonek i powodują powstanie nowego – zdrowego, co jest bezbolesne, ale też i mało skuteczne, dlatego koagulację trzeba powtarzać co pewien czas; kolejną wadą jest długi czas gojenia się nadżerki;

– elektrokoagulacja (czyli wypalanie) – polega ona na spaleniu chorych tkanek iskrą elektryczną; metoda ta jest bardzo skuteczna, jest też bezbolesna, ale dość nieprzyjemna, z racji niemiłego zapachu oraz niemiłego szczypania prądu (zazwyczaj nie stosuje się znieczulenia); elektrokoagulacja może czasem spowodować trwałe blizny na powierzchni szyjki macicy lub zwężenie jej kanału, czego konsekwencją mogą być bolesne miesiączki oraz trudności z rozwieraniem się macicy podczas porodu; elektrokoagulacja może też czasem spowodować upławy i plamienia, w czasie gojenia się nabłonka (ok. 3-5 tygodni);

– kriokoagulacja (czyli zamrażanie) – polega na wywołaniu martwicy tkanek szyjki macicy przy pomocy sprężonego azotu; jest to bardzo skuteczna i bezbolesna metoda, jednak po zabiegu mogą wystąpić wodniste upławy, a czas gojenia trwa nawet do 30-40 dni;

– fotokoagulacja – polega na doprowadzeniu do trwałych zmian w nabłonku za pomocą fal świetlnych, co jest całkowicie bezbolesne i nie pozostawia blizn; metodę tę wykorzystuje się do leczenia jedynie niewielkich zmian, a gojenie trwa około dwóch tygodni.

Każda metoda ma swoje wady i zalety, każda dostosowana jest też do wielkości i rodzaju nadżerki oraz do rozległości zaistniałych zmian i towarzyszących im objawów. Jednak o wyborze metody decyduje zawsze lekarz.

Endometrioza szyjki macicy to nieprawidłowe rozmieszczenie endometrium – błony śluzowej wyściełającej jamę macicy. Może ona dotykać nawet 20 procent kobiet w wieku rozrodczym. Ektopia endometrialna najczęściej przybiera postać krwawiących czerwonych zmian. Powodują ją uszkodzenia mechaniczne, powstałe w wyniku zabiegów medycznych wykonywanych w obrębie szyjki macicy (postać nabyta). Endometrioza występuje również w postaci wrodzonej, ale ta jednak jest rzadziej spotykana, powodowana prawdopodobnie przez wysoki poziom estrogenów.

Przyczyną powstania endometriozy jest uszkodzenie nabłonka wyściełającego szyjkę macicy. Do jego uszkodzenia dochodzi najczęściej podczas zabiegów laseroterapii czy krioterapii. Inną możliwą przyczyną powstania powikłań są niedelikatnie wykonywane zabiegi ginekologiczne, np. łyżeczkowanie, pobranie wycinka szyjki macicy czy założenie pętli elektrokoagulacyjnej.

Powstawaniu endometriozy sprzyjają również procesy zapalne w obrębie jamy macicy.

Cystoskopia jest to badanie pęcherza moczowego, które polega na wzorokowej ocenie błony śluzowej, która wyścieła pęcherz moczowy z pomocą wziernika, który nazywany jest cystoskopem. Prowadzenie badania wziernikowego pęcherza jest przede wszystkim sposobem na lepszą diagnostykę chorób dróg moczowych.

Cystoskopię najczęściej wykonuje się w znieczuleniu ogólnym w warunkach szpitalnych, trwa około 5-10 minut. Badanie przeprowadza się za pomocą specjalnego wziernika nazywanego cystoskopem, który ma średnicę podobną do długopisu. Wykorzystuje się giętkie i sztywne cystopskopy.

Występują różnorakie wskazania wymagające przeprowadzenie takiego badania. Cystoskopię realizuje się między innymi w przypadku kamicy moczowej, w momencie, gdy pojawia się krwiomocz albo występują wady rozwojowe w przypadku cewki moczowej i pęcherza. Również przy różnych dolegliwościach ze strony układu moczowego, które nie poddają się leczeniu, albo wystąpiły po operacji w okolicach miednicy. Badanie należy również wykonywać po usunięciu nowotworów dotyczących pęcherza moczowego.

Wizyta u ginekologa bez wątpienia jest dla kobiety stresującym przeżyciem, jednak mimo tego nie powinno się ich unikać. Regularne badania ginekologiczne to konieczność dzięki której wychwycić można wszelkie nieprawidłowości w cyklu a także chronić się przed chorobami.

Bez wątpienia szczególnie pierwsza wizyta będzie dla młodej kobiety stresująca. Najlepiej by odbyła się jeszcze przed rozpoczęciem współżycia, by lekarz mógł dobrać pacjentce najlepszą formę antykoncepcji. Pierwsza wizyta powinna mieć miejsce również w sytuacji, gdy pierwsza miesiączka pojawia się bardzo wcześniej (przed 9 rokiem życia), albo gdy pojawia się zbyt późno (brak miesiączki do 16 roku życia)

Po pierwszej wizycie należy pamiętać o tym, by u ginekologa pojawiać się regularnie i dbać o stan narządów płciowych. Według obecnie obowiązujących wytycznych wizyty u ginekologa powinno się odbywać przynajmniej raz w roku w celu przeprowadzenia kontroli stanu zdrowia. W przypadku zauważonych nieprawidłowości w cyklu, braku miesiączki czy bólach w okolicach narządów płciowych należy dodatkowo udać się na wizytę.

Ból łechtaczki może mieć wiele przyczyn – zarówno mniej, jak i bardziej niebezpiecznych. Zawsze jednak wymaga konsultacji z lekarzem. Z badaniem ginekologicznym nie powinno się zwlekać już choćby dlatego, że ból ten można często wyeliminować już dzięki przyjęciu kilku dawek leku.
Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że za ból łechtaczki najczęściej odpowiadają infekcje intymne. W takim przypadku ból łechtaczki zazwyczaj nie jest jedynym objawem, choć trudno nie zgodzić się z tym, że jest szczególnie uciążliwy. Poza nim pojawiają się także świąd, swędzenie, nieprzyjemny zapach z pochwy i obfita, często posiadająca nietypowe zabarwienie, wydzielina.

Jeśli ból łechtaczki jest przewlekły, a lekarzowi trudno jest określić jego przyczynę, może się nią okazać wulwodynia. Choroba ta charakteryzuje się nagłymi atakami, które pojawiają się nieoczekiwanie, aby równie nieoczekiwanie zniknąć. Choroba do dziś nie ma ustalonej przyczyny, co utrudnia zastosowanie przynoszącego skutek leczenia i znacząco wydłuża jego czas.

Ćwiczenie mięśni Kegla może się przydać każdej kobiecie, bez względu na jej wiek, nie da się jednak ukryć, że o największych korzyściach płynących z nich mówi się w kontekście ciąży oraz porodu.

Pierwszym argumentem, który należy brać pod uwagę jest sama łatwość noszenia ciąży. Im jest ona bardziej zaawansowana, tym cięższa jest też macica, a dobrze wyćwiczone mięśnie Kegla sprawiają, że nawet taki ciężar nie będzie stanowił zagrożenia dla organizmu. Nie bez znaczenia wydaje się i to, że dzięki sprawnym mięśniom Kegla także sam poród jest łatwiejszy. Dzieje się tak zwłaszcza podczas rodzenia główki dziecka, gdzie świadome kontrolowanie mięśni nie tylko skraca czas porodu, ale i przyczynia się do tego, że staje się on mniej bolesny.

Odpowiednio ćwiczone mięśnie Kegla łatwiej też rozciągają się, potem zaś wracają do swojego pierwotnego stanu bez pękania, co z kolei sprawia, że minimalizowane jest ryzyko wystąpienia wysiłkowego nietrzymania moczu – częstej przypadłości występującej u kobiet tuż po porodzie.

Choć nietrzymanie moczu u kobiet nie jest wcale zjawiskiem rzadkim, trudno nie odnieść wrażenia, że w mediach orz w bezpośrednim otoczeniu samych zainteresowanych, rzadko można znaleźć informacje na jego temat. Ta wstydliwa dolegliwość jest w związku z tym postrzegana jako jeszcze bardziej niebezpieczna. Tymczasem medycyna jest dziś w stanie wskazać wiele czynników wpływających na nietrzymanie moczu u kobiet.
Gdy analizujemy nietrzymanie moczu, musimy mieć świadomość tego, że mamy do czynienia z przynajmniej kilkoma jego rodzajami, a co za tym idzie, pojawiają się też jego dość zróżnicowane przyczyny. Czynnikami o decydującym znaczeniu przy najbardziej typowym ze schorzeń są zaparcia, zakażenia dróg moczowych, choroby neurologiczne oraz otyłość, choć okazuje się, że nietrzymanie moczu może być także konsekwencją palenia tytoniu oraz niekorzystnego wpływu na organizm niektórych przyjmowanych leków. Przy wysiłkowym nietrzymaniu moczu czynnikiem takim jest zwykle uszkodzenie mięśni dna miednicy znanych lepiej jako mięśnie Kegla.