Ginekolog.edu.pl

Ćwiczenie mięśni Kegla może się przydać każdej kobiecie, bez względu na jej wiek, nie da się jednak ukryć, że o największych korzyściach płynących z nich mówi się w kontekście ciąży oraz porodu.

Pierwszym argumentem, który należy brać pod uwagę jest sama łatwość noszenia ciąży. Im jest ona bardziej zaawansowana, tym cięższa jest też macica, a dobrze wyćwiczone mięśnie Kegla sprawiają, że nawet taki ciężar nie będzie stanowił zagrożenia dla organizmu. Nie bez znaczenia wydaje się i to, że dzięki sprawnym mięśniom Kegla także sam poród jest łatwiejszy. Dzieje się tak zwłaszcza podczas rodzenia główki dziecka, gdzie świadome kontrolowanie mięśni nie tylko skraca czas porodu, ale i przyczynia się do tego, że staje się on mniej bolesny.

Odpowiednio ćwiczone mięśnie Kegla łatwiej też rozciągają się, potem zaś wracają do swojego pierwotnego stanu bez pękania, co z kolei sprawia, że minimalizowane jest ryzyko wystąpienia wysiłkowego nietrzymania moczu – częstej przypadłości występującej u kobiet tuż po porodzie.

Choć nietrzymanie moczu u kobiet nie jest wcale zjawiskiem rzadkim, trudno nie odnieść wrażenia, że w mediach orz w bezpośrednim otoczeniu samych zainteresowanych, rzadko można znaleźć informacje na jego temat. Ta wstydliwa dolegliwość jest w związku z tym postrzegana jako jeszcze bardziej niebezpieczna. Tymczasem medycyna jest dziś w stanie wskazać wiele czynników wpływających na nietrzymanie moczu u kobiet.
Gdy analizujemy nietrzymanie moczu, musimy mieć świadomość tego, że mamy do czynienia z przynajmniej kilkoma jego rodzajami, a co za tym idzie, pojawiają się też jego dość zróżnicowane przyczyny. Czynnikami o decydującym znaczeniu przy najbardziej typowym ze schorzeń są zaparcia, zakażenia dróg moczowych, choroby neurologiczne oraz otyłość, choć okazuje się, że nietrzymanie moczu może być także konsekwencją palenia tytoniu oraz niekorzystnego wpływu na organizm niektórych przyjmowanych leków. Przy wysiłkowym nietrzymaniu moczu czynnikiem takim jest zwykle uszkodzenie mięśni dna miednicy znanych lepiej jako mięśnie Kegla.

Zaburzenia miesiączkowania u kobiet dojrzałych płciowo powinny zawsze budzić niepokój i skłonić do szukania przyczyn takiego stanu rzeczy. Oczywiście nie zawsze musi wiązać się to z chorobami, jednak jeśli ten problem będzie się powtarzał, albo sytuacja będzie szczególnie odbiegać od normy można udać się do lekarza by ocenić z czego problem może wynikać.

Zaburzenia miesiączkowania mogą wynikać z różnych przyczyn, nie zawsze musi być to choroba. Współcześnie, gdy kobiety żyją w stresie, są mocno zapracowane to może wpływać na zaburzenia miesiączkowania. Wszelkie odstępstwa od normalnego trybu życia, nieprzespane noce, choroby, gorączka – to wszystko może wpływać na problem z regularnym miesiączkowaniem. Również problemy z otyłością albo anoreksją, braki żywieniowe, braki składników mineralnych, nieprawidłowa morfologia krwi.

W przypadku problemów z miesiączkowaniem w pierwszej kolejności należy rozważyć sobie jak wyglądał poprzedni miesiąc czy były czynniki, które wpływały na codzienne funkcjonowanie i mogły spowodować zaburzenia miesiączkowania.

Mając zaburzenia hormonalne i dużo stresów Twoja skóra może być obciążona – oprócz zalecanych kosmetyków, Twój lekarz dermatolog może przepisać Ci również leki na trądzik – antybiotyki stosuje się w terapii maksymalnie do 6 miesięcy. W takiej kuracji często dołącza się do leczenia tabletki z witaminą A. Leki na trądzik (trądzik różowaty) to doraźna pomoc, która już po kilku miesiącach może sprawić, że Twoja skóra będzie oczyszczona i piękna.

Leczenie trądziku związane jest z konieczną zmianą nawyków żywieniowych. Nasilenie objawów powodują: alkohol, nikotyna, pikantne potrawy. Aby poradzić sobie z problemem możemy pić herbaty ziołowe, które wzbogacają przemianę materii i usuwają toksyny z organizmu (pokrzywa, bratek).

Usuwanie trądziku jest procesem wydłużonym w czasie. Jeśli trądzik różowaty jest również Twoim problemem, to wybierz się do dermatologa. Skutecznie dobrana indywidualna terapia pomoże Ci się go pozbyć.

Choć dziś trudno nam już wyobrazić sobie szpital bez oddziału ginekologicznego, historia ginekologii wcale nie jest aż tak długa, jak mogłoby się nam to wydawać. Owszem, nauka ta skupiała na sobie uwagę lekarzy, przez wiele stuleci była jednak ściśle związana z chirurgią. Co więcej, pomoc rodzącej następowała wtedy i tylko wtedy, gdy zawodziły siły natury, a i wtedy rzadko wiązała się z realnym zwiększeniem szans kobiety na przeżycie.

Przez wieki to nie lekarze odpowiadali za poprawę warunków ciąży, porodu i połogu. Spoczywający na nich obecnie ciężar trafiał na ramiona akuszerek, kobiet pozbawionych zazwyczaj wykształcenia medycznego i bazujących jedynie na zdobywanym przez lata doświadczeniu. O tym, jak wiele lat pacjentki musiały czekać na rzeczywistą pomoc medyczną najlepiej świadczy to, że pierwsze cesarskie cięcia, które dawały szanse na przeżycie nie tylko dziecku, ale również matce, zaczęto wykonywać dopiero na pod koniec dziewiętnastego wieku. Dziś, na szczęście, ginekologia jest już pełnoprawną gałęzią medycyny, która notuje dynamiczny rozwój.

Czy można chronić się przed niechcianą ciążą nie stosując ani prezerwatyw, ani tabletek antykoncepcyjnych? Okazuje się, że nie jest to wcale niemożliwe. Z pomocą przychodzą nam naturalne metody antykoncepcji, znacznie skuteczniejsze niż wielu z nas mogłoby się to wydawać.

Najpopularniejsza znana jest jako kalendarzyk małżeński i zakłada obliczanie, kiedy w cyklu menstruacyjnym kobiety występuje owulacja. Jej staranność jest uzależniona przede wszystkim od staranności obliczeń, choć dziś możemy korzystać również z narzędzi, które ułatwiają oszacowanie, na ile kalendarzyk pokrywa się ze stanem faktycznym (jest nim choćby test owulacyjny).

Innym ciekawym rozwiązaniem jest metoda termiczna antykoncepcji. Ta bazuje na codziennym pomiarze temperatury ciała i właśnie na tej podstawie pozwala na precyzyjne określenie, na jakim etapie cyklu menstruacyjnego znajduje się kobieta. Niestety, należy mieć na uwadze to, że temperatura nie jest jedynym wyznacznikiem, pomiary mogą być więc zafałszowane nawet wówczas, gdy zdecydujemy się udać w krótszą lub dłuższą podróż.

Pytanie o to, kiedy rozpocząć współżycie seksualne nie należy do najłatwiejszych. Z medycznego punktu widzenia kobieta jest do niego zdolna w momencie, w którym zaczyna regularnie miesiączkować, z takim podejściem nie zgodzi się jednak nie tylko żaden psycholog, ale i… prawnik.

Współżycie seksualne jest ważnym elementem ludzkiego życia. Funkcja prokreacyjna ma przecież ogromne znaczenie dla ludzkości postrzeganej jako całość. Błędy popełnione na jego wczesnym etapie mogą być trudne do naprawienia, bywa zaś i tak, że rzutują na całe dorosłe życie kobiety. Nic zatem dziwnego, że dziś mówi się w tym kontekście nie tylko o gotowości fizycznej, ale i psychicznej.

Ponownie nie ma też czegoś takiego, jak bezpieczna granica. Są dziewczęta, które już w wieku piętnastu lat są w stanie współżyć w pełni świadomie i odpowiedzialnie, nie brakuje jednak również osiemnastolatek, które powinny wstrzymać się z tą decyzją. Ważne jest także to z kim i w jakich warunkach rozpoczynamy współżycie i na ile bezpiecznie czujemy się z taką osobą.